اولین نمونه‌های دال‌های مجوف در روم باستان دیده شده‌اند. معابد و بناهای عمومی، مانند Pantheon در رم، دارای سقف‌های بتنی ضخیم با حفره‌های توخالی داخلی به منظور کاهش وزن بودند که از بتن سبک ترکیبی با مواد پرکننده (مانند پوکه یا آجر شکسته) و استفاده از قالب‌بندی چوبی برای ایجاد تونل‌ها یا فرورفتگی‌ها در سقف با هدف کاهش فشار مرده روی دیوارها و ستون‌ها و ایجاد دهانه‌های بزرگ بدون تیرهای میانی استفاده شده است.

استفاده از دال‌های بتنی مجوف محدود و عمدتاً در معماری نمایشی و سقف‌های بلند بود. تکنولوژی پیشرفته پیش‌تنیدگی هنوز معرفی نشده بود. بیشتر سقف‌ها همچنان بتن حجیم یا طاق آجری بودند، اما ایده کاهش وزن مرده ادامه داشت.

در کشورهای اروپایی (سوئد، آلمان، چکسلواکی) تولید دال‌های بتنی پیش‌ساخته با حفره داخلی آغاز شد. قالب‌ها برای ایجاد تونل‌ها یا حفره‌های مدور با هدف کاهش مصرف بتن و فولاد و افزایش سرعت اجرای ساختمان استفاده می‌شدند.

دال‌های Hollow Core Slabs به‌صورت صنعتی تولید شدند. پیش‌تنیدگی فولادی در داخل دال‌ها برای کاربری‌های ساختمان‌های چندطبقه مسکونی، پارکینگ، مدارس و بیمارستان‌ها، باعث افزایش مقاومت خمشی شد. استانداردهای طراحی و تحلیل دال‌ها تدوین شدند.

در این دهه، گسترش جهانی دال‌های پیش‌ساخته، به‌ویژه در آسیا و خاورمیانه را شاهد بودیم. نرم‌افزارهای مهندسی امکان تحلیل دقیق رفتار خمشی، برشی و خیز دال را فراهم کردند. دهانه‌های بلندتر و دال‌های سبک‌تر طراحی شدند.

سقف وافل (Waffle Slabs) که دال‌ بتنی با شبکه‌های توخالی مربعی یا مستطیلی، به منظور کاهش وزن و افزایش مقاومت خمشی بود در ساختمان‌های بلندمرتبه محبوبیت یافتند. سقف یوبوت (U-Boot Slabs) که نسخه پیشرفته سقف وافل با قالب‌های پلاستیکی توخالی است جهت کاهش قابل توجه بتن و وزن مرده، استفاده گسترده در سازه‌های بزرگ پیدا کرد. مزایا: کاهش وزن و مصرف مواد دهانه‌های بلندتر بدون نیاز به تیرهای میانی امکان عبور تأسیسات در داخل حفره‌ها